پرخوری افراطی یا اختلال بینگه چیست؟

پرخوری افراطی نوعی اختلال در زمینه ی غذا خوردن می باشد. افراد مبتلا به این اختلال معمولا به صورت بی وقفه و غیرعادی در مصرف مواد غذایی زیاده روی می کنند.

به عبارتی دیگر اختلال بینگه نوعی اختلال است که در طی آن فرد مقدار زیادی از غذا را در یک بازه زمانی کوتاه مدت استفاده می کند.

این قبیل افراد با حجم عظیمی از احساسات منفی، شرمندگی و خجالت قادر به کنترل اشتهای بیش از حد خود نیستند و به پرخوری ادامه می دهند. در نتیجه با گذر زمان و تشدید احساس نارضایتی، روند درمان محبوبیت پیدا می کند.

پر اشتهایی و بی اشتهایی عصبی با عناوین بولیمیا و آنورکسیا شناخته می شوند. در این قبیل عارضه ها افراد به شدت بر روی تناسب اندامشان حساس هستند و در مواردی به ورزش شدید و استفراغ می پردازند تا از افزایش وزن جلوگیری کنند.

در صورتی که در اختلال بینگه فرد تنها احساس نارضایتی از فرم ظاهری اندام خود دارد اما قادر به کنترل رفتار پرخوری خود نیست.

نشانه های پرخوری افراطی (اختلال بینگه)

افزایش وزن در میان کودکان و نوجوانان که در دوره ی رشد هستند، امری عادی تلقی می شود. زیرا این نوع افزایش وزن در طی یک دوره ی زمانی مشخص صورت می گیرد و پس از آن متوقف می گردد.

بااین حال، بعضی از نوجوانان نشانه های خلقی هیجانی دارند. پرخوری افراطی تغذیه  یکی از اختلالات خلقی هیجانی محسوب می شود.

افراد مبتلا به اختلال بینگه در رفتار های روزانه معمولا مقدار زیادی از غذا را با ولع مصرف می کنند یا حتی گاهی با وجود سیری نیز شروع به خوردن غذا می کنند.

همچنین بعضی از افراد در حضور افراد دیگر طبق روال معمولی غذا می خورند اما در تنهایی به غذاخوردن های افراطی می پردازند. این قبیل رفتار ها نوعی علائم رفتاری وجود اختلال بینگه هستتند.

از منظر عاطفی، افراد مبتلا به پرخوری در کنترل وزن خود احساس ناامیدی دارند و از رعایت عادت های غذایی اجتناب می کنند. این قبیل افراد وقتی گرسنه می شوند، مضطرب می گردند و تنها راه درمان خود را در پرخوری می یابند.

یکی از تغییرات جسمی برجسته که در افراد دارای بینگه رخ می دهد، چاق و لاغر شدن های مکرر است. این نوع عارضه را با عنوان یویو شناخته شده است.

مقیاس و معیار تشخیص اختلال پرخوری افراطی

به طور میانگین پرخوری بینگه، حداقل هفته ای یک بار رخ می دهد.

پرخوری افراطی دو شاخص اصلی دارند:

۱٫ فرد مبتلا در یک محدوده ی زمانی بسیار فراتر از افراد عادی در همان بازه ی زمانی مشغول غذا خوردن می شود.

۲٫ فرد در طی این دوره ی پر خوری کنترلی بر رفتار های خود ندارد و نمی تواند غذا خوردن را حتی با وجود سیر بودن، متوقف سازد.

طبقه بندی اختلال بینگه

خفیف: ۱ الی ۳ دفعه پرخوری در طول هفته

متوسط: ۴ الی ۷ دفعه پر خوری در هفته

شدید: ۸ الی ۱۳ دفعه پر خوری در هفته

افراطی: ۱۴ دفعه پر خوری در هفته

علل بروز اختلال بینگه

درحقیقت علت بروز اختلال پرخوری، مشخص نیست. اما عواملی از قبیل مسائل روانی، بیولوژیکی، سابقه ی خانوادگی و رژیم های غذایی غیر اصولی در شکل گیری اختلال بینگه نقش دارند.

سن

انسان ها در هر رده ی سنی ممکن است به اختلال پر خوردی مبتلا شوند اما این عارضه در اکثر موارد از سن نوجوانی(۲۰سالگی) شروع می شود.

مسائل روانی

مکانیزم بدن به گونه ای است که در صورت دریافت کالری بیش از حد نیاز و عدم چربی سوزی، سوخت وساز آن کاهش می  یابد و دچار چاقی مفرط می گردد. با اضافه وزن، فرد به دلیل بهم ریختگی فرم ظاهری دچار تهاجم رفتاری می شود و به صورت تکانشی عمل می کند.

در نتیجه با گذر زمان عارضه هایی از قبیل افسردگی، استرس و ناامیدی در فرد ایجاد می شود.

لذا متخصصان برای سوزاندن کالری بدن به جای ذخیره شدن چربی، فعالیت های فیزیکی را توصیه می کنند.

ارث

بعضی از افراد به طور وراثتی از نوعی ژن های ارثی برخوردارند.این ژن ها افراد را مستعد مصرف مواد غذایی بیش از حد می سازد.

رژیم های غذایی

در مواردی افراد چاق خواستار کاهش وزن به وسیله ی رژیم غذایی غیر اصولی می شوند.  به عبارتی دیگر اگر رژیم غذایی طولانی باشد موجب عوارضی از قبیل اشتهای کاذب، ریزش مو، سرگیجه، سنگ کیسه صفرا و پیری زود رس می شود.

آثار مخرب ناشی از پرخوری افراطی

• اضافه وزن

• اختلال در روند قاعدگی

• درد در مفاصل و عضلات

• بروز انواع سرطان

• بالا رفتن کلسترول

• ایجاد دیابت نوع ۲

• سردرد

• بروز بیماری های قلبی

• آسم

• اختلال در تنفس

• اختلال در روند بلوغ و رشد

• نفخ شکم

• شکل گیری بیماری های گوارشی

• بالا رفتن فشارخون

• افسردگی

• غدد بزاقی

• وسواس فکری عملی

• اختلال نقص توجه

فرایند درمان اختلال بینگه

پزشکان تغذیه فرد مبتلا به اختلال افراطی در غذا خوردن را از سه جهت روانی، پزشکی و تغذیه ای مورد ارزیابی قرار می دهند.

برای بررسی وضعیت تغذیه ای فرد معمولا الگوی مصرف غذاها، فعالیت ورزشی، وزن فعلی و شدت اپیزودهای پرخوری بررسی می شود.

در طی بررسی وضعیت روانی فرد مبتلا، اختلالات روانشناختی، سطح اعتماد به نفس و شکل ظاهری فرم بدن بیمار نیز ارزیابی می گردد.

همچنین پزشک مربوطه برای تشخیص اختلال پرخوری از معاینه ی فیزیکی و آزمایش خون و ادرار بهره می گیرد.

در اکثر موارد برای درمان اختلال بینگه از روان درمانی بهره گرفته می شود.

روان درمانی به سه دسته تقسیم می شود:

درمان رفتار شناختی

در طی درمان رفتار شناختی به بیمار کمک می شود عواملی که موجب تحریک پرخوری می گرد، مهار شود. بدین جهت او می تواند در رفتار مصرف روزانه ی غذا کنترل کند و حد اعتدال را رعایت نماید.

در صورتی که افراد نسبت به میزان قد اضافه وزن داشته باشند، احتمال دارد علاوه بر درمان رفتار شناختی به مشاوره و دریافت رژیم غذایی جهت کاهش وزن نیاز پیدا کنند.

رفتار درمانی دیالکتیکی

شیوه ی درمان منطقی(دیالکتیکی) به گونه ای است که به فرد در راستای تحمل فشار های روانی و رعایت اعتدال در احساس ها کمک می شود. درواقع، تعدیل احساسات موجب کاهش میل پرخوری می شود.

روان درمانی میان فردی

عمده تمرکز روان درمانی میان فردی بر رابطه ی فرد مبتلا با سایر افراد است. این نوع درمان با هدف ایجاد رابطه ی مناسب با دیگران از قبیل اعضای خانواده، آشنایان، بستگان و دوستان صورت می گیرد.

دارو های مورد استفاده در روان درمانی

تاکنون هیچ دارویی برای درمان اختلال بینگه تولید نشده است. بااین حال برخی از داروهای روان درمانی موجب کاهش علائم پرخوری افراطی می شوند.

• توپاماکس دارویی ضد تشنج: عنصر توپیرامات برای کنترل بیماری صرع استفاده می شوند. بر اساس یافته های محققان توپاماکس گاهی روند درمان اختلال پرخوری را تسریع می بخشد.

پزشک مربوطه با درنظر گرفتن شرایط فرد مبتلا اقدام به تجویز این نوع دارو می کند. زیرا به دلیل عوارض جانبی فراوان مصرف توپاماکس بدون تجویز پزشک ممنوع می باشد.

• ضد افسردگی سه حلقه ای و سروتونین: این قبیل داروها به دلیل تأثیری که مواد شیمیایی بر روی ساختار مغز  می گذارند، در جهت کاهش پرخوری افراطی موثر هستند.